Thema 1: True Stories
“Wij maken ruimte voor verhalen die gehoord moeten worden! Dit is een verzamelplek voor jouw persoonlijke verhaal, herinneringen en/of creatieve uitingen over de moeilijke momenten van het leven.”
Deel hier jouw waar gebeurde verhaal over een moment in je leven dat je even niet meer wist hoe nu verder te gaan. DIT MAG ALLES ZIJN! Zolang het maar waar gebeurd is. Dit mag in een zin, een paar regels of in één woord. Deel wat voor jou werkt en wat jij kwijt wilt. Probeer je verhaal kort te houden. In een korter verhaal kunnen andere zich sneller met jou verbinden. Laat van je horen. Veel succes!
Praktisch, hoe werkt het?
Alles is anoniem! Schrijf hieronder in de comments jouw verhaal. Als je klaar bent druk op post comment. Na een korte check op jouw anonieme post komt jouw verhaal anoniem binnen 24 uur op de website. Jouw toevoeging kan andere weer helpen om zich gehoord en begrepen te voelen. Dank je wel voor jouw bijdrage!
Andere thema’s
Introductie: Deel jouw verhaal
Thema 2: Herinneringen
Thema 3: Creatieve Uitingen
Wil je toch meer contact of ondersteuning?
Wat er ook is, er is altijd hulp voor jou beschikbaar. Kijk in de linkjes hieronder waar je terecht kan.
Denk je aan zelfmoord? Neem contact op met 113.nl. Dit is de nationale hulplijn.
Wil je lokale ondersteuning in Hoorn? Ga naar 1punthoorn.
Ben je opzoek naar lokale connecties? Kijk bij Stichting Netwerk.
Ben je onder de 25 jaar en wil je contact in Hoorn? Kijk op 0229 Jongeren of Jongerencentra Stichting Netwerk.
15 Replies to “Thema 1: True Stories”
In de buik van mijn opa is een adder gebarsten en toen ging hij dood.
Helaas struggle ik af en toe nog steeds met flashbacks naar de periode dat mijn ouders agressief tegen mij waren. Dan ben ik opeens zo alleen en vult mijn hele borstkas zich met angst. Het enige wat ik dan kan doen is huilen. Ik heb therapie gehad en EMDR gedaan, maar ben nu al een maand klaar daarmee. Ik schrok ervan dat de ervaring van toen mij nog steeds achtervolgt.
Ik heb een moeilijke periode achter de rug, vechtend tegen mijn eetstoornis en alle negativiteit die dit met zich meebrengt. Ik heb er veel voor moeten opgeven en ik merk nu dat mijn leven beetje bij beetje weer terug aan het komen is. Ik ben trots op mezelf. Het is nog altijd moeilijk maar ik ben als persoon ontwikkeld & gegroeid.
Ik heb mijn vader en mijn moeder verloren in een auto ongeluk.
Van de een op de andere dag was er zoveel onrust en angst in m’n lichaam, dat zelfs opstaan uit bed het zwaarste leek wat er maar kon zijn. Ik wist niet wat er gebeurde en voelde me super bang en alleen.
D.m.v. van praten, therapie en steun accepteren van anderen voel ik me nu zekerder en voelt dat zware rot gevoel nu een stukje dragelijker. Take it day by day!
Elke dag zwemmen heeft mij geholpen om overal doorheen te komen.
Mijn vader gebruikt iedere dag XTC ens schreeuwt dan tegen mij en mijn broers en zussen. Hij zegt dat hij hoopt dat ik verkracht wordt.
In the relation with some people in my close surrounding, one of the aspect that mostly fascinated me and shocked me is the perception of reality. It’s not objective, there is no one answer valid for everyone. The toilet doesn’t flush even if it is flushing in front of your eyes. The fridge doesn’t work even if things inside are perfectly fine. People are doing violence on you even if they are taking care of you. People are spying on you even if there is no one in the house or no camera looking at you. They know, you don’t.
And there is no possibility to find a common ground. We just don’t understand what they are going through, they say. Maybe it’s true. Dissociating so much from reality that reality is not anymore in your path. It’s fascinating and scary at the same time.
Ik hoop dat de mensen in mijn omgeving voelen dat ze bij me terecht kunnen en iedereen zo eimand in zijn omgeving heeft en in vertrouwen kan nemen. Dat gun ik iedereen!
Het is nu al bijna een jaar dat wij jou moeten missen. Ik denk elke dag nog aan je. Ik mis je glimlach en de manier hoe je mij liet schater lachen. Ik mis het opbellen en jij die meteen daar was. Ik spreek je zus nog elke dag. Ze is een enorm sterke meid ook. Wij houden van je en ik hoop dat je rust hebt gevonden.
Ik weet hoe het voelt om voor een moeilijke keuze te staan. Zal ik in deze wereld blijven of naar de volgende gaan? Ik ben dankbaar dat ik eruit ben gekomen.
Lieve Broer, je bent de liefste en knapste broer van heel de wereld. Je zit voor altijd in mijn hart. Gone but not forgotten.
Ik was op school toen plots de decaan van de opleiding in tranen binnen kwam lopen. Geschokt was de hele klas in stilte. Wat is er aan de hand? “Jongens, jullie klasgenoot is dood. Hij heeft zelfmoord gepleegd.” zegt de decaan. Een golf van stilte en droefenis. Het lokaal leek gevuld te zijn door een zware lucht die ons allemaal omlaag drukte.
En toen was ik ineens de hoofdverantwoordelijke en bevoegd om keuzes voor haar te maken. Ik heb haar naar de acute opvang voor zelfmoord preventie gebracht. Aangezien ze geen goede connectie heeft met haar familie, heeft de organisatie gevraagd of ik de taak op me wil nemen om beslissingen over haar te maken. Ineens is een vriendschap een hiërarchie geworden waarbij ik de verantwoordelijkheid heb. Hoe gaan we deze disbalans weer herstellen?
Het was begonnen. De onophoudelijke stroom van onrust. Ik doe geen oog dicht. Mijn mobiel staat op maximale volume. Razendsnel pak ik hem op als er iets binnenkomt. Ik durf niet te denken aan de volgende dag. Er is nog een beetje hoop. Er zijn scenario’s die iets van aannemelijkheid hebben, er zijn mogelijkheden die waarheid kunnen zijn. Het houdt me wakker en het houdt me bij zinnen.