Thema 1: True Stories
“Wij maken ruimte voor verhalen die gehoord moeten worden! Dit is een verzamelplek voor jouw persoonlijke verhaal, herinneringen en/of creatieve uitingen over de moeilijke momenten van het leven.”
Deel hier jouw waar gebeurde verhaal over een moment in je leven dat je even niet meer wist hoe nu verder te gaan. DIT MAG ALLES ZIJN! Zolang het maar waar gebeurd is. Dit mag in een zin, een paar regels of in één woord. Deel wat voor jou werkt en wat jij kwijt wilt. Probeer je verhaal kort te houden. In een korter verhaal kunnen andere zich sneller met jou verbinden. Laat van je horen. Veel succes!
Praktisch, hoe werkt het?
Alles is anoniem! Schrijf hieronder in de comments jouw verhaal. Als je klaar bent druk op post comment. Na een korte check op jouw anonieme post komt jouw verhaal anoniem binnen 24 uur op de website. Jouw toevoeging kan andere weer helpen om zich gehoord en begrepen te voelen. Dank je wel voor jouw bijdrage!
Andere thema’s
Introductie: Deel jouw verhaal
Thema 2: Herinneringen
Thema 3: Creatieve Uitingen
Wil je toch meer contact of ondersteuning?
Wat er ook is, er is altijd hulp voor jou beschikbaar. Kijk in de linkjes hieronder waar je terecht kan.
Denk je aan zelfmoord? Neem contact op met 113.nl. Dit is de nationale hulplijn.
Wil je lokale ondersteuning in Hoorn? Ga naar 1punthoorn.
Ben je opzoek naar lokale connecties? Kijk bij Stichting Netwerk.
Ben je onder de 25 jaar en wil je contact in Hoorn? Kijk op 0229 Jongeren of Jongerencentra Stichting Netwerk.
19 Replies to “Thema 1: True Stories”
I’ve experienced being/feeling out of contact with my body. Having go to go through different situations where people decided over my body: physically and non physic desecions. How to recover that power now? How and when id they thought they had that power? How to heal?
Ons grote family verdriet . Het jaar nadat mijn vader plotseling stierf en ik samen met mijn vriend ( nu man) geprobeerd heb hem te reanimeren. Ging het met mijn jongste zusje niet goed. Het bleek al zeer lang niet goed te gaan maar ze liet het niet zien. Zocht de overlevingsmodus met haar gezin omwille van haar kinderen . Wij nog allemaal (zij ook ) in totale verbijstering van het plotselinge dood van papa en nog in ons rouwproces koste het nog een jaar voordat het goed misging. Ik ben erg dankbaar dat ze me belde met “ ik kan niet meer” ik zei ik kom … ik had een steen in mijn handen en voelde hoe erg het was. Ik zei ik haal je uit huis. Tegen de kinderen en man uitgelegd dat het geen keuze is. Langzaam mondjesmaat hoorde ik steeds meer … hoever de pressie van haar man ging. Toen ik vernam dat zelfs het bed betrokken werd bij de pressie moest ik kokhalzen.
Hij heeft nadat ik haar aanvankelijk tijdelijk uit huis heb gehaald, vanaf dag 1 de kinderen geïndoctrineerd met zijn zogenaamde slachtoffer verhaal. Mijn zusje is gek en Hij loog en bedroog tot en met rechtzaken aan toe waarin hij ontkende veel van onze ouders geleend te hebben . Mijn ouders hadden jammer genoeg niet alles op papier. Zelfs tegenover de rechter loog hij. Terwijl mijn zus er onder druk op uit gestuurd werd. Die rechtzaken heeft hij verloren. Hij heeft mijn inmiddels 88 jarige moeder terug moeten betalen. We hebben niet alles teruggekregen maar anders zou de hele familie ziek worden . We ( de rest van de familie ) heeft eerst te zachte handschoen naar hem gehanteerd omdat we hoopten dat het contact met dd kinderen nog hersteld zou kunnen worden.
Extra gevoed door zijn huidige vriendin gaat deze volbloed narcist tot het uiterste om mijn zus helemaal niets meer te gunnen.
Hij wil terwijl hij alles van haar afgenomen heeft haar daarvoor jaren gekrenkt gekleineerd en onder druk gezet heeft zelfs nog afrekenen met haar van de schulden die hij gemaakt heeft met zijn bedrijf. Maar mijn zus heeft niets… nooit loon ontvangen het huis niet gedeeld en on top geen contact meer met haar kinderen die het giftige verhaal van hun vader en stiefmoeder geloven. Hij heeft hen alledrie financieel afhankelijk gemaakt van het succes van zijn zaak. Vanaf dag 1 alles gegeven wat hun hart begeert terwijl ze onvoorwaardelijke liefde van hun moeder hadden kunnen krijgen,
Ik neem het de zelfs inmiddels volwassen kinderen niet kwalijk. Ooit hoop ik dat zij hun moeder de kans geven haar kant van het verhaal aan te horen.
Mijn zusje is inmiddels lichamelijk en geestelijk ziek wat denk ik pas overgaat als ze het rouwproces durft in te gaan van het verlies van haar drie kinderen .
Ik maak me regelmatig zorgen hoe lang ze het volhoudt. Meer dan er zijn &liefde geven kunnen we niet. De rest is out off our hands
Ik maak me zorgen om de wereld.
Toen ik 11 was, overleed mijn beste schoolvriend aan botkanker. Ik ben niet naar zijn uitvaart geweest. Ik durfde geen afscheid te nemen. Tot de dag van vandaag heb ik daar spijt van, omdat ik 100% zeker weet dat hij wel naar mijn uitvaart zou komen.
In de buik van mijn opa is een adder gebarsten en toen ging hij dood.
Helaas struggle ik af en toe nog steeds met flashbacks naar de periode dat mijn ouders agressief tegen mij waren. Dan ben ik opeens zo alleen en vult mijn hele borstkas zich met angst. Het enige wat ik dan kan doen is huilen. Ik heb therapie gehad en EMDR gedaan, maar ben nu al een maand klaar daarmee. Ik schrok ervan dat de ervaring van toen mij nog steeds achtervolgt.
Ik heb een moeilijke periode achter de rug, vechtend tegen mijn eetstoornis en alle negativiteit die dit met zich meebrengt. Ik heb er veel voor moeten opgeven en ik merk nu dat mijn leven beetje bij beetje weer terug aan het komen is. Ik ben trots op mezelf. Het is nog altijd moeilijk maar ik ben als persoon ontwikkeld & gegroeid.
Ik heb mijn vader en mijn moeder verloren in een auto ongeluk.
Van de een op de andere dag was er zoveel onrust en angst in m’n lichaam, dat zelfs opstaan uit bed het zwaarste leek wat er maar kon zijn. Ik wist niet wat er gebeurde en voelde me super bang en alleen.
D.m.v. van praten, therapie en steun accepteren van anderen voel ik me nu zekerder en voelt dat zware rot gevoel nu een stukje dragelijker. Take it day by day!
Elke dag zwemmen heeft mij geholpen om overal doorheen te komen.
Mijn vader gebruikt iedere dag XTC ens schreeuwt dan tegen mij en mijn broers en zussen. Hij zegt dat hij hoopt dat ik verkracht wordt.
In the relation with some people in my close surrounding, one of the aspect that mostly fascinated me and shocked me is the perception of reality. It’s not objective, there is no one answer valid for everyone. The toilet doesn’t flush even if it is flushing in front of your eyes. The fridge doesn’t work even if things inside are perfectly fine. People are doing violence on you even if they are taking care of you. People are spying on you even if there is no one in the house or no camera looking at you. They know, you don’t.
And there is no possibility to find a common ground. We just don’t understand what they are going through, they say. Maybe it’s true. Dissociating so much from reality that reality is not anymore in your path. It’s fascinating and scary at the same time.
Ik hoop dat de mensen in mijn omgeving voelen dat ze bij me terecht kunnen en iedereen zo eimand in zijn omgeving heeft en in vertrouwen kan nemen. Dat gun ik iedereen!
Het is nu al bijna een jaar dat wij jou moeten missen. Ik denk elke dag nog aan je. Ik mis je glimlach en de manier hoe je mij liet schater lachen. Ik mis het opbellen en jij die meteen daar was. Ik spreek je zus nog elke dag. Ze is een enorm sterke meid ook. Wij houden van je en ik hoop dat je rust hebt gevonden.
Ik weet hoe het voelt om voor een moeilijke keuze te staan. Zal ik in deze wereld blijven of naar de volgende gaan? Ik ben dankbaar dat ik eruit ben gekomen.
Lieve Broer, je bent de liefste en knapste broer van heel de wereld. Je zit voor altijd in mijn hart. Gone but not forgotten.
Ik was op school toen plots de decaan van de opleiding in tranen binnen kwam lopen. Geschokt was de hele klas in stilte. Wat is er aan de hand? “Jongens, jullie klasgenoot is dood. Hij heeft zelfmoord gepleegd.” zegt de decaan. Een golf van stilte en droefenis. Het lokaal leek gevuld te zijn door een zware lucht die ons allemaal omlaag drukte.
En toen was ik ineens de hoofdverantwoordelijke en bevoegd om keuzes voor haar te maken. Ik heb haar naar de acute opvang voor zelfmoord preventie gebracht. Aangezien ze geen goede connectie heeft met haar familie, heeft de organisatie gevraagd of ik de taak op me wil nemen om beslissingen over haar te maken. Ineens is een vriendschap een hiërarchie geworden waarbij ik de verantwoordelijkheid heb. Hoe gaan we deze disbalans weer herstellen?
Het was begonnen. De onophoudelijke stroom van onrust. Ik doe geen oog dicht. Mijn mobiel staat op maximale volume. Razendsnel pak ik hem op als er iets binnenkomt. Ik durf niet te denken aan de volgende dag. Er is nog een beetje hoop. Er zijn scenario’s die iets van aannemelijkheid hebben, er zijn mogelijkheden die waarheid kunnen zijn. Het houdt me wakker en het houdt me bij zinnen.